SIEDEMNAŚCIE GODZIN W ŁÓŻKU

  

Nie, nie sposób nie napisać o Euro 2008. Pierwszy w historii awans polskiej reprezentacji do finałów mistrzostw Europy. Celebrowaliśmy z Aniołem oglądanie meczu w jednym z sopockich pubów. Miejsce nie okazało się wybrane zbyt dobrze. Oglądałem nieraz mecze w rozmaitych knajpkach, lecz nigdzie nie miałem problemu z usłyszeniem głosu komentatora. Tutaj, pomimo ustawienia głośności dźwięku blisko maksymalnej, i tak wszystko zagłuszał nieznośny gwar. Wyglądało to tak, jakby publika przyszła sobie pogadać, a na mecz patrzyła jednym okiem ot, tyle tylko, by zobaczyć, czy bramka jeszcze nie padła.

Bramki  nie padały długo, ale gdy padły to dwie jedna po drugiej. Jedna tuż przed przerwą po koszmarnym błędzie belgijskiego obrońcy i dzięki doskonałej szybkości Euzebiusza Smolarka, który dogonił piłkę podaną niefrasobliwie w kierunku bramkarza. Ebi w tych eliminacjach tego typu prezentów nie marnuje. Krótko po przerwie gol drugi. Również autorstwa Smolarka. Tym razem spokojnym i precyzyjnym lobem przerzucił on piłkę ponad bramkarzem gości, który rzutem na ziemię odbił ją po  potężnej bombę Krzynówka.

Po drugiej bramce mecz znów sie uspokoił. Nasi kontrolowali gre broniąc wyniku, a Belgowie nie bardzo mieli pomysł na sforsowanie polskiej obrony. I tak się to skończyło. 2:0 dla Polski po może nie najpiękniejszym meczu, ale kto o tym będzie kiedyś pamiętać? We wspomnieniach pozostanie fakt historycznego awansu.

Ponieważ każdy sukces ma wielu ojców muszę przyznać, że i z naszej strony pojawiło się wsparcie. Otóż po koszmarnym poczatku, kiedy zamiast sześciu punktów, w dwóch meczach na własnym boisku Polska zdobyła zaledwie punkt jeden (porażka 1:3 z Finalandią oraz remis 1:1 z Serbią) i co niektórzy odtrabili kolejną klęskę w eliminacjach, zeszły się nagle drogi moja i Anioła. Nasz pierwszy wspólnie oglądany mecz to niesamowita metamorfoza polskiej drużyny i pamiętne zwycięstwo 2:1 z Portugalią. Zwycieski pochód trwał przerwany tylko raz – porażką z Armenia 0:1, kiedy to mój pobyt w Chinach uniemożliwił wspólne oglądanie tamtego pojedynku. Krótko mówiąc – współne oglądanie meczu przez nas oboje stanowiło gwarancję sukcesu J

Ten weekend był niesamowity. W sobotę przed meczem pojechaliśmy do Sopotu. Od dawien dawna nie do pracy lecz po prostu na spacer. Obejrzelismy między innymi mocno juz zaawansowaną budowę tunelu pod Monciakiem

Poszliśmy tez na molo. Jesienią jest tam więcej ptaków niż ludzi. Ale to dzięki okruszkom rzucanym przez tych drugich proporcje sa właśnie takie. Mewy z dzikim wrzaskiem kręciły kółka oraz pętle

  

Niedzielę zaś postanowiliśmy przeleniuchować w odwecie za utracone w ferworze pracy wakacje.

Obudziłem sie o wpół do siódmej, lecz tylko na chwilę. Na dobre przegnałem sen dopiero o dziesiątej. Do wstawania jednak wcale nam się nie spieszyło. Gdzies koło jedenastej Anioł przyniósł do łóżka kawe capuccino, a ja włożyłem płytę z filmem do odtwarzacza. Obejrzeliśmy go, po czym znów przyjęliśmy pozycję horyzontalną. Ileż rozmaitych przyjemności może dostarczyć zwykłe łóżko, kiedy zapomni sie o codziennym pośpiechu? A my zapomnieliśmy na amen. Słońce zaczęło chylic się ku zachodowi, potem zaszło, znów zrobiło się ciemno… Siedemnaście godzin. Tyle czasu nie wstawaliśmy. Dopiero gdzies około 17:30 opuściliśmy ten przyjazny azyl, by doprowadzic się do porządku (ja w ramach relaksu poczytałem sobie w wannie „Politykę”) a następnie przyrządzić śniadanio-kolację. Krewetki panierowane podane na smażonych warzywach. Do tego chorwackie, białe wino. W sam raz po tym można było wrócić do łóżka na „Taniec z gwiazdami”. I pozostac w nim aż do dźwięku budzika w poniedziałkowy poranek.

Nie żałuję ani minuty z tego perwersyjnego wrecz lenistwa. Należało nam się po miesiącach pracy poganianej pracą. Owe siedemnaście godzin w łóżku to była często norma na cztery dni, więc po prostu odebraliśmy nasz dług.

Gdynia, 20.11.2007; 00:35 LT

Komentarze