ATLANTYK – PACYFIK

Wylądowaliśmy w Sao Paulo wcześnie rano w niedzielę. Z przyjemnością rozprostowałem nogi po prawie jedenastu godzinach siedzenia w fotelu. W rozgardiaszu, który zazwyczaj ma miejsce kiedy samolot wreszcie zatrzyma się przy rękawie i wszyscy wstają z miejsc by czym prędzej wydostać z bakist swój bagaż, tłem jest przeważnie charakterystyczna melodyjka Nokii. Wszyscy bowiem jak na komendę włączają swoje telefony komórkowe, jakby każda chwila bez łączności stanowiła poważny problem. Co niektórzy jeszcze przed wyjściem z samolotu dzwonią, do bliskich albo do szefów informując, że dolecieli. Pamiętam jak przed laty trwały dysksje na temat uzależnienia od telewizji. Czesi nawet nakręcili komedię „Straszne skutki awarii telewizora”. Myślę, że daleko bardziej od telewizora jesteśmy uzależnieni od telefonów. Dałbym głowę, że kilkanaście lat po debiucie tych prawdziwie personalnych, przenosnych urządzeń, znaczna część społeczeństwa nie potrafiłaby się n.p. umówić i odnaleźć gdzieś w odległym miejscu nie mając do dyspozycji koła ratunkowego w postaci możliwości zatelefonowania z pytaniem „gdzie jesteś?”.

Jumbo jet, którym przylecieliśmy, powoli pustoszał, do jego wnętrza wtargnęły ekipy sprzątajace, a po kilkudziesięciu minutach został odholowany na miejsce postojowe gdzie rozpoczęło się przygotowywanie do lotu powrotnego.

Tymczasem przez szyby terminala można było obserwować przygotowania airbusa Swiss Air, który w Sao Paulo miał międzylądowanie, i do którego pasażerów miałem dołączyć w dalszej drodze do Santiago de Chile.

Mimo tak znacznej odległości, jaką już pokonałem, ten ostatni odcinek wcale nie pozostawał krótki. Ponad dwa tysiące sześćset kilometrów przekładało się na trzy i pół godziny lotu. Naszą pozycję tradycyjnie śledziłem na wyświetlanej na monitorach mapce.

W dole rozciągały się bezkresne równiny argentyńskiego interioru. Gdzięś za Cordobą teren nieco się pofałdował za sprawą wielkiego uskoku, lecz po nim znów bylo równo. Wśród tej płaskości wyrózniał się odcinający się wyraźnie krater. Ani chybi w przeszłości musiało tu coś przywalić w naszą planetę.

Jednak najbardziej oczekiwałem na widoki związane z przelotem nad Andami. Trochę żałowałem, że moje miejsce znajdowało się po lewej stronie samolotu, przez co nie mogłem popatrzec w kierunku północnym, gdzie wznosił się najwyższy szczyt Ameryki Południowej, Aconcagua. Lecz  nawet to co rozposcierało się w kierunku południowym, zapierało dech.

Najpierw z równiny, zaczęły wyrastać góry, przy których, jak przy zbyt wysokim murze, którego nie da się przeskoczyć skupiły się chmury.

Za tą pierwszą barierą biegła bardzo głęboka dolina, po której góry wsytrzeliły nieporównanie wyżej niz to pierwsze pasmo. I nagle zrobiło się ich strasznie dużo, a większość pomimo lata pokryta śniegiem.

Takie widok zawsze mnie rozbrajają. Nigdy nie mam ich dosyć.

Przelot nad Andami trwał tylko kilkanaście minut, podczas których pilot informował, by zapiąć pasy i przygotować się do ladowania, które miało nastąpić jak tylko miniemy te góry, bo przecież Santiago leży niemal u ich podnóża.

I rzeczywiście, wkrótce zaczęło się obniżanie wysokosci i w ciągu kwadransa znaleźlismy się na płycie lotniska chilijskiej stolicy. Dochodziło właśnie południe. Prawie doba minęła od mojego wylotu z Gdańska.

Agent czekał na mnie i poinformował, że statek będzie w porcie dopiero wieczorem. W związku z tym odwiezie mnie do hotelu w Santiago, a o dziewiętnastej wróci by kontynuowac podróz do San Antonio.

Zmęczenie podróżą zaczęło walczyć z chęcią wykorzystania tych kilku godzin na zobaczenie miasta. W końcu nie wiadomo kiedy i czy w ogóle będę mieć w życiu drugą taką okazję. Moje wahanie ustapiło gdy dojechaliśmy na miejsce. Kiedy zobaczyłem, że hotel jest wyjatkowo podłego standardu (mocno zniszczone meble, brak internetu, szpary w łazience uszczelniane byle jak silikonem , recznik przypominający dawno nie praną ścierkę), a na dodatek z braku miejsc miałem dzielić pokój z inna osoba obslugiwana przez te sama agencje, stwierdziłem, że szkoda czasu na taki wypoczynek. Wziąłem szybki prysznic i ruszyłem do miasta, ale o tym już w następnym wpisie.

San Antonio, 19.01.2009; 13:40 LT

Komentarze